تحلیل تطبیقی سطح گسترش و پذیرش سیاست های حوزه بیمه اجتماعی در ایران

بیمۀ اجتماعی از مهم ترین برنامه های تحققِ سیاست های اجتماعی به منظور فراهم نمودن امنیت اجتماعی- اقتصادیِ افراد در دوران سالمندی و ازکارافتادگی است. پژوهش حاضر به دنبال تحلیل تطبیقی استان های کشور از نظر سطح جامعهپذیری بیمۀ اجتماعی در میان ساکنین شهرهای زیر بیست هزار نفرِ کشور بوده است. به لحاظ روش شناسی، نوع تحقیق کاربردی و ماهیت آن، توصیفی- تحلیلی بوده و جامعه آماری تحقیق نیز، تعداد 903 نقطه شهری کمتر از بیست هزار نفر جمعیت بوده است. مبنای تحلیل داده ها، مستندات و اطلاعاتی است که از اداره کل آمار، فناوری اطلاعات و محاسبات بیمه ایِ صندوق بیمۀ اجتماعی کشاورزان، روستاییان و عشایر اخذ شده و روش مورد استفاده برای تحلیل داده ها در مرحله نخست، بهره گیری از دو شاخص ضریب نهادینگی بیمۀ اجتماعی و شاخص جامعه پذیری از نظر ضریب نفوذ بیمه ای بوده است. در گام بعدی، به منظور تحلیل جامع و دستیابی به رویکردی کلی نگر، شاخص کلی جامعه پذیری بیمۀ اجتماعی که تلفیقی از ضریب نفوذ بیمه ای، نسبت بیمه شدگان غیر فعال، نسبت بیمه شدگان شهرهای زیر بیست هزار نفر به کل بیمه شدگان و ضریب نهادینگی است، در چارچوب تکنیک مولتیمورا 1 مورد بررسی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که به دلیل تعداد محدود کارگزاری ها و مکانگزینی غیر متوازن آن ها، ضریب نهادینگی بیمۀ اجتماعی 6 / 46 درصد بوده و جامعهپذیری آن نیز به دلایلی همچون دسترسی نامطلوب، ضعف آگاهی و اطلاع رسانی و ضعف آموزشی و عملکردی کارگزاری ها، 1 / 3 درصد بوده است. همچنین نتایج شاخص کلی جامعه- پذیری بیمۀ اجتماعی نشان داد که استان همدان با ضریب 0003367 / 0 = iU ، از بالاترین میزان مطلوبیت و بیشترین سطح جامعهپذیری بیمۀ اجتماعی در سطح شهرهای زیر بیست هزار نفر برخوردار بوده و در پایین ترین سطح نیز، استان خوزستان با ضریب 0000027 / 0 = iU قرار گرفته است. در این راستا مهم ترین پیشنهادهای ارائه شده، استقرار حداقل یک کارگزاری در هر شهر زیر بیست هزار نفر و گسترش تبلیغات، آگاهیبخشی و اطلاع رسانی به جامعۀ مخاطب می باشد.

واژه های کلیدی: سیاست های اجتماعی، رفاه اجتماعی، بیمۀ اجتماعی، بیمه روستایی، بیمه اجتماعی روستاییان و عشایر.

4- مقاله- تحلیل تطبیقی سطح گسترش و پذیرش سیاست های حوزه بیمه اجتماعی در ایران-افشین بهمنی